၀ိမုတၱိပင့္ကူမွ်င္

ဒီအေၾကာင္းအရာေလးကို လက္ဆင့္မကမ္းခဲ့ရင္ မင္းဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ မင္းရဲ႔ ေခြးကေလး၊ ေၾကာင္ကေလးေတြကလည္း ေသမသြားဘူး။မင္းလည္း ဖ်ားနာလာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခုနစ္ႏွစ္၊ ခုႏွစ္မိုး ကံမေကာင္းမႈေတြနဲ႔ နပန္းလံုးရမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းတိုင္းျပည္ကို ခ်စ္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဒါေလးကို တတ္ႏိုင္သမွ် လူေတြအမ်ားႀကီးထဲ လက္ဆင့္ကမ္း ေ၀ငွလိုက္စမ္းပါ။ သူတို႔ရဲ႔ အမူအက်င့္ေတြကိုလည္း ေျပာင္းလဲႏိုင္ပါေစလို႔ ဆိုထားတာကိုးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့သူပါ။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ားသိေအာင္ မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ က်န္းမာေရး အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုရဲ ႔ သတင္းအခ်က္အလက္ကေလးေပါ့။

သူက ဒီလို ေျပာတယ္ဗ်။ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံေတြရဲ႔ ကြာျခားခ်က္က ႏိုင္ငံရဲ ႔ သက္တမ္း အႏုအရင့္နဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ဥပမာ အိႏၵိယ၊ အီဂ်စ္တို႔လို ႏိုင္ငံေတြဟာ သက္တမ္း ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွိခဲ့ပါျပီ ဆင္းရဲတုန္းပဲ။ ကေနဒါ၊ ဩစေၾတးလ်၊ နယူးဇီလန္ ႏိုင္ငံေတြက သက္တမ္း တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိုးတက္ခ်မ္းသာၾကလို႔။

ေနာက္ ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာကြာျခား မႈဟာ ဒီတိုင္းျပည္ေတြရဲ႕ သဘာ၀သယံ ဇာတအရင္းအျမစ္ေတြေပၚမွာလည္း မူမတည္ဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ကို ခင္ဗ်ား ၾကည့္လိုက္စမ္း။ ပင္လယ္ ေရေတြနဲ႔ ၀ိုင္းထားတယ္။ ႏိုင္ငံရဲ ႔ရွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္က ေတာင္ တန္း ေတြျဖစ္ေနတယ္။ အသီးအႏွံစိုက္ ပ်ဳိးဖို႔၊ တိရစၦာန္ေမြးျမဴဖို႔ ေျမမလံုေလာက္ဘူး။ မယ္မယ္ရရ ဘာသယံဇာတ ပစၥည္းမွလည္းမထြက္ဘူး။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ကမာၻ႔ဒုတိယအခ်မ္းသာ ဆံုးႏိုင္ငံဗ်။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တစ္ ကမၻာလံုးကကုန္ ၾကမ္းေတြသြင္းၿပီး ကုန္ေခ်ာထုတ္ျပန္ပို႔တာကိုး။ ဧရာမ ေရေပၚစက္႐ုံလို႔ေတာင္တင္စားရတယ္ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဥပမာတစ္ခုက ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံဗ်ာ။ ကိုကာပင္ေတြ မစိုက္ေပမယ့္ ကမၻာ့အေကာင္းဆံုး ေခ်ာ့ကလက္ကို ဆြစ္ဇာလန္ကထုတ္ တယ္။ ႏိုင္ငံက ေသးေသးေလး။

ရာသီ ဥတုကဆိုးေတာ့ တစ္ႏွစ္မွာ ေလးလပဲ စိုက္ပ်ဳိးေမြးျမဴခ်ိန္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကမၻာ့အေကာင္းဆံုး ႏို႔ထြက္ပစၥည္းေတြက ဆြစ္ဇာလန္က ထြက္တယ္။ ေနာက္လံုၿခံဳ မႈ၊ အစီအစဥ္က်မႈနဲ႔ အလုပ္လုပ္မႈမွာ ထိပ္တန္းျဖစ္ၿပီး ကမာၻ႔စိတ္အခ်ရဆံုး ႏိုင္ငံလည္းျဖစ္တယ္။ တကယ္လို႔သာ ခင္ဗ်ားမွာ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ရင္ ဆြစ္နာရီကိုပတ္ၿပီး ဆြစ္ဘဏ္မွာပဲေငြကို အပ္မွာ မဟုတ္လား။

ေနာက္ ႏိုင္ငံေတြရဲ႔ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈဟာ လူမ်ဳိးနဲ႔ အသားအေရာင္ ေပၚမွာလည္း မူမတည္ဘူးတဲ့။ အင္မ တန္ ပ်င္းရိပါတယ္ဆိုတဲ့ အာဖရိက တိုက္ဖြားလူမည္းေတြဟာ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမနီ၊ အဂၤလန္ စတဲ့ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြ လည္းေရာက္ေရာ အလုပ္အေတာ္လုပ္ တဲ့ အင္အားစုေတြျဖစ္လာေရာ။ လုပ္ သေလာက္အက်ဳိးရွိလို႔ ပိုလုပ္တဲ့သေဘာ လို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ထားပါ ေတာ့ေလ။

ဒါျဖင့္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈရဲ႕ အဓိကအခ်က္က ဘာလဲလို႔ေမးစရာရွိ တယ္။ ဟုတ္က့ဲ၊ အေျဖက လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပါပဲတဲ့။ ဒီစိတ္ဓာတ္ကို ပံုသြင္းတဲ့အရာေတြက လူတို႔သင္ယူခဲ့ ရတဲ့ပညာေရးနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ဓေလ့ထံုးစံေတြ ပါ။ ခ်မ္းသာၿပီး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးသားေတြရဲ႕ အျပဳအမူကို ဆန္းစစ္ၾကည့္တဲ့အခါ လူအမ်ားစုဟာ သူတို႔ဘ၀မွာ ေအာက္ပါမူ၀ါဒ ကိုးခ်က္ ကို လိုက္နာၾကပါသတဲ့။


၁။ အေျခခံမူတစ္ရပ္အေနနဲ႔ သူတို႔ဟာ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းမြန္ၾက တယ္။
၂။ စည္းလံုးညီညြတ္ၾကတယ္၊
၃။ တာ၀န္သိစိတ္ရွိၾကတယ္။
၄။ ဥပေဒေတြနဲ႔ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း ေတြကို လိုက္နာၾကတယ္။
၅။ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို ေလးစားၾကတယ္။
၆။ အလုပ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္။
၇။ ေငြစုေဆာင္းဖို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။
၈။ ဘယ္ေနရာမွာမဆို အေကာင္းဆံုး လုပ္ေဆာင္ဖို႔ ဆႏၵရွိၾကတယ္။
၉။ အခ်ိန္ကို ေလးစားၾကတယ္။

ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ လူအနည္းစုကသာ သူတို႔ရဲ႔ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ဒီမူ၀ါဒကိုးခ်က္ကို လိုက္နာက်င့္သံုးပါ သတဲ့။ လူေတြဆင္းရဲတာဟာ သဘာ၀ သယံဇာတအရင္းအျမစ္ေတြေခါင္းပါး လို႔၊ သဘာ၀တရားကိုက ရက္စက္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမူ၀ါဒကိုးခ်က္နဲ႔ျပည့္၀ တဲ့စိတ္ဓာတ္ ခ်ဳိ႕တဲ့လို႔ပါတဲ့။ တိုင္းျပည္ ကိုမခ်စ္ရာက်မွာစိုးလို႔သာ ေ၀ငွလိုက္ရ လိုက္ရတာပါ။ ငါကိုယ္တိုင္ေကာ အဲဒီ အခ်က္ကိုးခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ေနထိုင္ ပါရဲ ႔လားဆိုတာ မစဥ္းစားေသးဘူး။ ေလ႐ူးသုန္သုန္ထဲက စကားလက္အိုဟာ ရာလို မနက္ျဖန္မွ စဥ္းစားၾကတာေပါ့။

လူေတြရဲ႕စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႔ ျဖစ္ရပ္ကေလး တစ္ခု ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ တစ္ေန႔ မွာ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ႏိုင္ငံျခားသား မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ လာလည္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကားေလးနဲ႔ ပုဂံေညာင္ဦးကို လိုက္ပို႔ရတယ္။ သူက ပုဂံဘုရား ပုထိုးေတြရဲ႕ အႏုလက္ရာေတြကို ၾကည့္ ၿပီး Very Good, Worderful, Marvellous နဲ႔ လုပ္ေနတယ္။ ေနာက္ ေျပာေသး တယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ျမန္မာလူမ်ဳိးဟာ လူမ်ဳိးႀကီးတစ္ရပ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဒီပုဂံကသက္ေသျပေနတယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တျပံဳးျပံဳးေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကိုခ်ီးမႊမ္းတာ သေဘာမက် တဲ့သူ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ ဒီလိုနဲ႔ မ်ဳိးမ်ဳိး ထမင္းဆိုင္မွာ ေန႔လယ္စာ စားၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕ေလးကို ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အျပန္လမ္းလည္း ေရာက္ေရာ ဟီးႏိုးကားႀကီးတစ္စီးကို ေရွ႕မွာ ေတြ႔ရတယ္။ ကားေပၚမွာလည္း လူေတြအမ်ားႀကီးပါလာတယ္။ ဘုရား ဖူးေတြျဖစ္ပံုရတယ္။

ဒီဟီးႏိုးကားက ေရွ ႔က ပိတ္ေမာင္းေနတယ္။ လမ္းမ ေကာင္းလို႔ ေဘးခ်မေပးတာေနမွာပါဆိုၿပီး ေနာက္က ေမွးလိုက္ေနတယ္။ လမ္း ေကာင္းလမ္းက်ယ္ေရာက္ေပမယ့္ သူက ခ်မေပးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ဟြန္းတတီ တီတီးတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ တီးေလ ကားေပၚကလူေတြက ၀ိုင္းရယ္ေလပဲ။ ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္မွာ ကားေလး ေတြ တသီတတန္းႀကီးျဖစ္လာတယ္။ သူတို႔လည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ဖုန္ ေတြ႐ွဴၿပီး ေျဖးေျဖးခ်င္း ေမာင္းေနရ တယ္။ ဟီးႏိုးကားဒ႐ိုင္ဘာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အညစ္သန္ပံုရတယ္ဗ်။ လမ္း ကိုဖယ္မေပးဘူး။ သူ ဒီလိုညစ္ေနရတာကိုပဲ ေတာ္ေတာ္ အားရေနပံုရတယ္။ သူ႔ကားေပၚကလူေတြကလည္း ေနာက္ က ဖုန္ေတြၾကားက ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ကားတန္းႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး တ၀ါး၀ါး ပြဲက်ေနတယ္။ သူတို႔ဒ႐ိုင္ဘာကို အား ေပး အားေျမႇာက္လုပ္ေနတဲ့ပံုစံမ်ဳိး။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဟြန္းဆက္ မတီးေတာ့ဘူး။ ဦးပုညေမတၱာစာထဲ ကလို “လွ်ာထြက္ေအာင္ေမာေသာ္လည္း ေဟာရင္းသာပ်ံေတာ္မူမည္။ ဆန္ျဖဴျဖဴ တစ္ခြက္မွ် ထြက္လာပံုမရ” ကိန္းဆိုက္ ေနတာကိုး။ လူညစ္ပတ္ကို ေမတၱာရပ္ခံ လို႔ မရဘူးေလ။ စိတ္ကေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္ေနတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ကို အားနာတာလည္းပါတာ ေပါ့ေလ။

ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ လမ္းက က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ ဟီးႏိုးကား တစ္စီးက ပိတ္ေမာင္းေနတယ္။ သူ႔ ေနာက္မွာ သူ႔ထက္ျမန္ျမန္ေမာင္းႏိုင္တဲ့ ကားေတြက တန္းစီလို႔။ ဒီဟီးႏိုးကား ဒ႐ိုင္ဘာသာ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းခဲ့ရင္ တစ္ေနရာရာမွာ လမ္းခ်ေပးလိုက္႐ံုနဲ႔ အဆင္ေျပၿပီေပါ့ဗ်ာ။ လူသာဓုေခၚ၊ နတ္ သာဓုေခၚအလုပ္ပဲ။ အခုေတာ့ ဘာတတ္ ႏိုင္ေသးလဲ။ မင္းတို႔ ငါျပဳသမွ်ႏုရမယ့္ ဘ၀ပါကြာ ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ဳိးလုပ္ေနတာ။ ဒါ အႏိုင္က်င့္တာဗ်။ ညစ္ပတ္႐ံုတင္မက ဘူး၊ ယုတ္မာတာလည္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြႏိုင္ငံျခားသားလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားပံုရတယ္။ မ်က္ႏွာႀကီးနီၿပီး ပါးစပ္ကတစ္ခြန္းပဲ ေျပာတယ္။ Very Bad တဲ့ ဘယ္ေလာက္ သိကၡာက်လိုက္သလဲဗ်ာ။ ေလာကမွာ စိတ္ဓာတ္ျမင့္ျမင့္မားမား ထားတတ္သူ နဲ႔ဆံုစည္းရတာ ကုသိုလ္တစ္ခုျဖစ္သလို အကုသိုလ္၀င္ရင္ စိတ္ဓာတ္ယုတ္ညံ့ သူေတြနဲ႔ၾကံဳရတတ္တယ္ဗ်ဳိ႕။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ ဓာတ္ကိုတည္မွီၿပီး လူေတြလြတ္ေျမာက္ ႏိုင္သလို ယုတ္ညံ့တဲ့စိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ လည္း လူေတြငရဲတြင္းထဲ ေရာက္သြား ႏိုင္တယ္။ ဘုရားသခင္ကို ကေန႔တိုင္ လူေတြ ရွိခိုးပူေဇာ္ေနရတာ သူတို႔ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး ဟစ္တလာလို လူမ်ဳိးကို ကဲ့ရဲ႕ ျပစ္တင္ ေနတာ သူရဲ႕ ယုတ္ညံ့တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ေနာက္လူတစ္ေယာက္ ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေပၚမူတည္ၿပီး ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းက ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ တယ္။ ႀကီးက်ယ္လွခ်ည္လားလို႔ ခင္ဗ်ား ေအာက္ေမ့ေကာင္း ေအာက္ေမ့ လိိမ့္မယ္။ တကယ္လို႔ ဘ႐ူးတပ္စ္က ဂ်ဴလီယက္ဆီဇာကို၊ ေအာ့စ္၀ဲက ကေနဒီ ကို၊ ဂဠဳန္ဦးေစာက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကို ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ကေလးေမြးၿပီး မလုပ္ၾကံခဲ့ဘူးဆိုပါစို႔၊ သမိုင္းမွာဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဆိုလိုတာက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဟာ မိမိကိုယ္ပိုင္ဘ၀ကို သာမက လူမ်ားစြာရဲ႕ ဘ၀ကိုလည္း ေျပာင္းလဲေစႏိုင္ပါလားဆိုတာ သိေစ ခ်င္လို႔ပါ။ လူရဲ ႔စိတ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ ကို မွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ ဂ်ပန္ဂႏၴ၀င္စာေရးဆရာႀကီး အကုတဂါ ၀ါရဲ႕ ပင့္ကူမွ်င္ကုသိုလ္ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳ ေလးပါ။ ဇာတ္ေၾကာင္းက ဒီလိုဗ်...။

ေန႔တစ္ေန႔မွာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ ျမတ္ႀကီးဟာ ေကာင္းကင္ဘံုတစ္ခုရဲ႕ ၾကာကန္ေဘးမွာ တစ္ကိုယ္တည္း စႀကႍ ေလွ်ာက္ေနတယ္။ ကန္ေရကလည္း ၾကည္လင္လို႔၊ ၾကာပန္းေတြကလည္း လန္းဆန္းၿပီး ပုလဲရတနာလို ဆြတ္ဆြတ္ ျဖဴလို႔၊ ၾကာ၀တ္မႈန္ေတြကလည္း ပတ္ ၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကို သင္းလို႔၊ ထံုလို႔။ ေကာင္းကင္ဘံုၾကာကန္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္ တည့္တည့္မွာ ငရဲျပည္ ရွိေနတယ္။ ဘုရားရွင္က ၾကာကန္နံေဘးမွာရပ္ေတာ္ မူတယ္။ ေနာက္ ၾကာကန္ကိုျဖတ္ၿပီး ဟိုးေအာက္ကငရဲျပည္ကိုလွမ္းၾကည့္ လိုက္တယ္။ ငရဲျပည္က ေသရြာကူးျမစ္ ႀကီးေတြ၊ အပ္ေတာင္ႀကီးေတြ၊ မီး ပင္လယ္ေတြ၊ ေသြးအိုင္ႀကီးေတြကို ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ျမင္ေတာ္မူ တယ္။

ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္ရဲ႕ ေအာက္ဆံုးထပ္မွာ တျခားေသာ ငရဲသားေတြနဲ႔အတူ ကယ္ပါယူပါတစာစာနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ဒုကၡႀကီးစြာခံစားေနရတဲ့ ကႏၵတၱအမည္ ရတဲ့ လုလင္ကို ဘုရားသခင္ သတိျပဳ ေတာ္မူလိုက္တယ္။ လူ႔ျပည္မွာရွိစဥ္က ဒီလုလင္ဟာ လူသတ္၊ ခိုးဆိုး၊ လုယက္၊ မီး႐ိႈ႕စတဲ့ မေကာင္းမႈမွန္သမွ် အကုန္ လုပ္ခဲ့တဲ့လူဆိုးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ႔မွာ တစ္ခုတည္းေသာကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေလး ရွိပါေသးလားဆိုတာကို ဘုရားသခင္ဆင္ျခင္ေတာ္မူလိုက္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ ဒီေယာက်္ားဟာ ေတာနက္ ႀကီးတစ္ခုအတြင္းျဖတ္သြား ေနစဥ္ ပင့္ကူငယ္ေလးတစ္ေကာင္ လမ္းေပၚမွာ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ကႏၵတၱက ေျခကိုမၿပီး နင္းသတ္မလို႔ လုပ္ၿပီးကာမွ အို မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီေကာင္ေလးက အေကာင္သာေသး ေပမယ့္ အသက္၀ိညာဥ္ရွိေနတာပဲ။ သူ တစ္ပါးအသက္ကို အေၾကာင္းမဲ့ လက္လြတ္စပယ္သတ္ရတာ သနားပါ တယ္။ ငါ မသတ္ေတာ့ပါဘူး ဆိုၿပီး ခ်မ္းသာေပးလိုက္တယ္။ ဒီပင့္ကူ ကေလးကို ကယ္တင္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ကေလးကို သတိရလာၿပီး ဘုရားသခင္က ကႏၵတၱကို ငရဲျပည္က ကယ္တင္ဖို႔ႀကံရြယ္ေတာ္မူတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေဘးဘက္ကို႐ႈစား လိုက္ေတာ့ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ေတာက္ ေနတဲ့ၾကာရြက္တစ္ရြက္ေပၚမွာ ပင့္ကူ တစ္ေကာင္က ေငြအဆင္းလိုျဖဴေဖြး လွပတဲ့ပင့္ကူမွ်င္ကို ရက္လုပ္ေနတာေတြ႕ ရတယ္။ ဘုရားရွင္လည္း ဒီပင့္ကူမွ်င္ကို ဆတ္ခနဲ ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး ၾကာျဖဴ ပြင့္ေတြၾကားက ေ၀းလံတဲ့ ဟိုးေအာက္က ငရဲျပည္ထိေအာင္ ေျဖာင့္တန္းစြာ ခ်ေတာ္မူတယ္။

ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ငရဲျပည္ရဲ႕ေသြးအိုင္ ထဲမွာ ကႏၵတၱဟာ တျခားငရဲသားေတြနဲ႔ အတူ ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ကူးခတ္ေနရ တယ္။ ငရဲျပည္ဟာ အရပ္မ်က္ႏွာအား လံုး ေမွာင္အတိဖံုးေနတယ္။ အပ္ေတာင္ ႀကီးေတြက ၀င္း၀င္းလက္လက္ထြက္ လာတဲ့အပ္ေခ်ာင္းေတြရဲ့အလင္းေရာင္ ကိုသာ စိတ္အားငယ္စြာျမင္ေနရတယ္။ ငရဲျပည္အထပ္ထပ္မွာ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ႏွိပ္ စက္ညႇဥ္းပန္းခံေနၾကရတဲ့အတြက္ ငရဲ သားေတြမွာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ငိုေႁကြးဖို႔ အားမရွိေတာ့ဘူး။ ညည္းတြား ဖို႔သာတတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ လူဆိုးႀကီး ကႏၵတၱလည္း ေသြးအိုင္ထဲမွာ ႐ႈိက္ကာ ငင္ကာနဲ႔ ေသလုေျမာပါးျဖစ္ေနတဲ့ဖား တစ္ေကာင္လို ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္႐ုန္းကန္ ေနရွာတယ္။

တစ္ခ်ိန္မွာ ကႏၵတၱဟာ ေသြးအိုင္ ႀကီးရဲ႕ေကာင္းကင္ထက္ကို အမွတ္တမဲ့ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ တိတ္ဆိတ္တဲ့ အေမွာင္ထုအတြင္းမွာ ေငြအဆင္းလို လင္းလင္းလက္လက္ ပင့္ကူမွ်င္ကေလးက သူ႔ေခါင္းေပၚကို တျဖည္းျဖည္းက်လာ ေနတာေတြ႕ရတယ္။ သူဟာ လက္ခုပ္ လက္၀ါးတီးၿပီး အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္သြား တယ္။ ဒီပင့္ကူမွ်င္ကေလးကိုသာတြယ္ တက္သြားရင္ ငရဲကလြတ္ေျမာက္မွာ အေသအခ်ာပဲ။ ငါတက္ရင္ တက္ႏိုင္သေလာက္ ေကာင္းကင္ဘံုထိေအာင္ ေရာက္လိမ့္ဦးမယ္။ ဟန္က်ၿပီဆိုၿပီး ပင့္ကူမွ်င္ကေလးကို ဖမ္းဆုပ္၊ အထက္ ကိုေရာက္သည္ထက္ေရာက္ေအာင္ တြယ္တက္ေတာ့တယ္။ အရင္ဘ၀က သူခိုးဓားျပအျဖစ္ က်င္လည္ခ့ဲရသူ မဟုတ္လား။ ကႏၵတၱဟာ တြယ္တက္ ရာမွာ အထူးကြၽမ္းက်င္သူ ျဖစ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ခရီးေရာက္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငရဲျပည္နဲ႔ ေကာင္းကင္ဘံုဆိုတာ ယူဇနာေပါင္းမ်ားစြာကြာေ၀းတာကိုးဗ်။ ဘယ္လြယ္လြယ္နဲ႔ ေရာက္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ တက္ရင္းတက္ရင္းနဲ႔အေမာဆို႔လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပင့္ကူမွ်င္အလယ္မွာ တြဲ ေလာင္းခိုရင္း ခဏတစ္ျဖဳတ္နားလိုက္ တယ္။ ေနာက္ ေအာက္ကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္တယ္။

ငရဲဟာ အေမွာင္ထုႀကီးအျဖစ္နဲ႔ အေ၀းႀကီးမွာ က်န္ခဲ့တယ္။ ငရဲခံရ က တည္းက ရယ္ေမာျခင္းကို ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ ကႏၵတၱဟာ ပင့္ကူမွ်င္ကိုတြယ္ခိုရင္း ေအာင္ၿပီ ေအာင္ၿပီနဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္ၿပီး တဟားဟား ေအာ္ရယ္ပစ္လိုက္တယ္။ ရယ္သံအဆံုးမွာ သူသတိထား လိုက္မိတာက သူ႔ေနာက္က ပင့္ကူမွ်င္ကိုတြယ္ တက္လိုက္လာေနတဲ့ တျခားငရဲသား ေတြကိုပဲ။ ပုရြက္ဆိတ္တန္းႀကီးနဲ႔ ေတာင္တူေနေသးတယ္။ ငရဲသား ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ တေရြ႕ေရြ႕ တြယ္တက္လာေနၾကတယ္။ ကႏၵတၱဟာ ႐ုတ္တရက္ အံ့အားသင့္ၿပီး ထိတ္လန္႔သြားတယ္။ မ်ားျပားလွတဲ့ငရဲသား တန္းႀကီးရဲ႕ အေလးခ်ိန္ကုိမခံႏိုင္ဘဲ ပင့္ကူမွ်င္ေလး ျပတ္သြားမွာကို စိုးရိမ္ လာတယ္။ ငရဲကို ကြၽမ္းျပန္က်ၿပီး ဒုကၡထပ္ ခံစားရမွာကို ပူပန္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကႏၵတၱက က်ယ္ေလာင္တဲ့ အသံႀကီးနဲ႔ ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ငရဲသား ေတြ ဒီပင့္ကူမွ်င္က ငါ့ဟာကြ။ မင္းတို႔ တစ္ေတြ ဘယ္သူ႔ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး တက္လာၾကတာလဲ။ ဆင္းၾကစမ္း၊ ဆင္းၾကစမ္းလို႔ ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္း လိုက္တယ္။

အဲဒီလိုအခ်ိန္ကေလးမွာပဲ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပင့္ကူမွ်င္ကေလးဟာ ကႏၵတၱ တြဲေလာင္းခိုေနတဲ့ေနရာ အထက္နားဆီက ဖ်တ္ခနဲ ႐ုတ္တရက္ ျပတ္က်သြားတယ္။ ကႏၵတၱအပါအ၀င္ ငရဲသားအားလံုးလည္း ေလထဲမွာ ေ၀့ကာပတ္ကာ ခ်ာခ်ာလည္ရင္း ငရဲတြင္းထဲကို ျပန္ဆင္းသြားေတာ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ၀တၳဳေလးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ဘုရားသခင္က ကႏၵတၱကို ဘာေၾကာင့္မကယ္တင္ ႏိုင္ရတာလဲလို႔ေမးရင္ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို ေျဖမလဲ။ ဟုတ္ကဲ့၊ ခင္ဗ်ားေျဖတာ မွန္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အတၱတစ္ခုတည္းကို ဦးစားေပးၿပီး တစ္ကိုယ္ေတာ္လြတ္ေျမာက္ ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ပါ။ တကယ္လို႔ သူသာနည္းနည္းေလးပိုၿပီး သေဘာ ထားႀကီးလိုက္ရင္ သူေရာအမ်ားပါ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္တာေပါ့။ “ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္ေသာအလုပ္မ်ားကို ခြန္အား ဗလျဖင့္တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကျခင္း မဟုတ္။ ႀကီးျမတ္ေသာစိတ္ဓာတ္ျဖင့္သာ တည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္” ဆိုတဲ့စကားေလး ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္ဦးခ်င္း စီရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေတြကို အခုအေျခအေနထက္ နည္းနည္းေလးပိုၿပီး ျမင့္ျမင့္ ျမတ္ျမတ္ ေတြးေခၚၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ ဒီေလာကႀကီး မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲသြားပါလိမ့္မယ္။
                                                                                                                  နတ္မွဴး
                                                                                  Thursday, 02 July 2009 10:35
                                                                                                         ( ေရႊအျမဳေတ )