ဒီပတ္၀န္းက်င္က စြတ္စိုထိုင္းမိႈင္းလို႔။
လေရာင္ကိုအိပ္မက္ထဲထိ
သယ္သြားခ်င္ေနတဲ့အေတြးနဲ႔။
စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလ
လဲၿပိဳသြားတဲ့အသံကို ငါၾကားတယ္။
အဲ့ဒီ့လက္ဖမိုးေလးကို
ဆုပ္ကိုင္ထားရင္းနဲ႔ပဲ ေန၀င္။
ယံုၾကည္မႈမီးေတာင္ဟာ
စိတ္ထဲမွာတင္အႀကိမ္ႀကိမ္ေပါက္ကြဲ။
မၾကာခဏမိုက္ရူးရဲဆန္ေနမိခဲ့တယ္။
မြန္းက်ပ္ေနတာပဲ။
အသိဥာဏ္ထဲကအတိတ္ကို
လက္ညိႈးထိုးျပီးအန္ခ်လို႔ရရင္ေကာင္းမယ္။
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမ်ားေတြ႔လိုက္မိေသးလား။
ေလလြင့္ေနတဲ့
အစိုင္အခဲပဲျဖစ္ျဖစ္။
တိမ္ ျဖစ္ျဖစ္။ ျမဴ ျဖစ္ျဖစ္။
မီးခိုးေငြ႔ေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္။
ဥာဏ္မေကာင္းတဲ့ ငါးေလးပါ။
ဖုန္းေခၚသံပဲၾကားခ်င္ေနတဲ့အရူးကို
ျမင္ဖူးလား။
အဲ့ဒီ့အရူးက လူေကာင္းလုိေနတာသိပ္ကၽြမ္းတယ္။
သစၥာတရားနဲ႔လက္တစ္လံုးျခားမွာ
ခ်ာခ်ာလည္။
မပ်ံသန္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
စိတ္ကူးယဥ္ရမယ့္အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးလို႔......။
ငါ၀တ္ထားတဲ့တီရွပ္အမည္းေလးကိုပဲ
တတြတ္တြတ္ေျပာေနမိေတာ့တယ္။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္မွာ
ငါတစ္ေယာက္တည္းကိုတိုက္ခတ္ခဲ့တဲ့ မုန္တိုင္းသတင္း။
အတူတကြက်ေပ်ာက္ခ့ဲရေသာ
ဆံုႏိုင္ခြင့္။
ေ၀းကြာမႈကို အရိုးထိေအာင္ခံစားရ။
ငါလည္းပဲ……
အရွိန္ႀကီးနဲ႔ရပ္ေနရတာ ေမာလွျပီ။
ႏူးညံ့မႈ ၇ ပါးကို
ႏႈတ္ခမ္းမွာေတ့ၿပီး မီးညိႈလိုက္တယ္။
အခုလိုမ်ိဳး.......
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုလိုအပ္ေနရတဲ့ရပ္တည္မႈမ်ိဳးကိုလည္း ငါမုန္းတယ္။
တစ္ကယ္ပါ။
ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ ဘာသာေဗဒဟာ……
တိုးတိုးတိတ္တိတ္လုပ္ၾကံခံခဲ့ရပါတယ္။
အသိဥာဏ္ကိုသံုးစြဲတဲ့သူ
ေပ်ာ္ေနတဲ့အခါ……
ခံစားခ်က္ကိုသံုးစြဲတဲ့ငါကေရာ…… …… ဘယ္လိုေနမလဲ။
ဒီမွာၾကည့္!
ငါ ေကာက္ရထားတယ္!
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလိုလို ဘာလိုလို။
လူဆိုတာတစ္ေယာက္စီမေနႏိုင္တဲ့
သတၱ၀ါေတြမို႔။ ။
***
လူဆိုတာတစ္ေယာက္စီမေနႏိုင္တဲ့ သတၱ၀ါေတြမို႔ - စိုင္းခမ္းလိတ္***
-
စစ္ႏိုင္
a.m 2:40
2.1.2012
Monday
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment
လာေရာက္ဖတ္ရႈႀကတဲ့ စာဖတ္သူမ်ား အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္....