``သား...ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူးေမေမ´´
``ဘာျဖစ္လုိ႕လဲသားရဲ႕´´
``ေက်ာင္းေရာက္ရင္ သားကုိ ကႀကီး ေရးျပပါလု္ိ႕ ခုိင္းလိမ့္မယ္ေမေမရဲ႕´´
``ဒါမ်ား....ဘာခက္လုိ႕လဲ သားရယ္၊ ေရးျပလုိက္ေပါ့´´
``ေမေမ ဘာသိလုိ႕လဲ၊ ကႀကီး ေရးၿပီးရင္ သူတုိ႕က ခေခြးပါ ဆက္ၿပီး ေရးခုိင္းၾကဦိးမွာ.....´´
(၁)
အဲဒီဟာသထဲက ကေလးငယ္ရဲ႕ စဥ္းစားပုံ စဥ္းစားနည္းဟာ လူႀကီးေတြအတြက္ ရယ္စရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမွာပါ။
ဒါေပမယ့္
တစ္ဖက္က ျပန္စဥ္းစားရင္ ကေလးငယ္ဟာ(သူ႕ကုိယ္သူေတာ့)အင္မတန္မွ အေျမာ္အျမင္
ႀကီးမားစြာ စဥ္ၤးစားဆုံးျဖတ္ လုိက္တယ္လုိ႕ ေအာက္ေမ့မွာ မလြဲပါဘူး။
မွန္ပါတယ္။
သူ႕မွာလည္း ကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အတုိင္းအတာနဲ႕ ေျမာ္ျမင္ဆင္ျခင္ၾကည့္တဲ့
စဥ္းစားနည္း (Speculative Thinking) ရွိေနတာပဲ မဟုတ္လား။
အေမ လုပ္တဲ့သူက ``ကႀကီး´´ေရးခုိင္းရင္ ``ကႀကီး´´ေရးလုိက္၊
``ခေခြး´´ ေရးခုိင္းရင္ ``ခေခြး´`ေရးလုိက္၊ ``ဂငယ္´´ ေရးခုိင္းတဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း ``ဂငယ္´´ေရးလုိက္ေပါ့လုိ႕ စဥ္းစားတယ္။
အဲဒီလုိ
တစ္ခုခ်င္းစီ ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႕ သူ႕သားငယ္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕
စာတတ္ေျမာက္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမယ္ ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႕ ``နိဂုံး´`တစ္ခုကုိ
ဆင္ျခင္ထားတယ္။
ကေလးငယ္ရဲ႕ ဆင္ျခင္မႈကလည္း မမွာယြင္းပါဘူး။
``ကႀကီး´´ ၿပီးရင္ ``ခေခြး´´၊ ``ခေခြး´` ၿပီးရင္ ``ဂငယ္´´ စသည္ျဖင့္ မဆုံးတမ္းလာေတာ့မယ္ ဆုိတာ သူလည္း ေတြးေနမိတာပဲ။
ဒါေပမယ့္
ကေလးငယ္ရဲ႕ ``နိဂုံး´´က်ေတာ့ ``အဲသည္လုိ ဒုကၡ (စာလုံးေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု
သင္ေနရတာကုိ ကေလးငယ္ကေတာ့ ဒုကၡ လုိ႕ထင္မွာေပါ့) အဆင့္ဆင့္ကုိ ေရရွည္
မခံစားရဖုိ႕´´ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္တယ္။
တုိတုိ ေျပာရရင္ ``သက္ေတာင့္သက္သာ ေနရေရး´´ ျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီဒုကၡကုိ ေစာေစာစီးစီး လမ္းစျဖတ္တဲ့ အေနနဲ႕ ``ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူး´´လုိ႕ေျပာလုိက္တာပါ။
(၂)
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူႀကီးေတြကေကာ ဘာထူးသလဲဟု ေတြးမိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတြဟာ လူ႕ဘ၀ကုိ ရၿပီဆုိကတည္းက ဒုကၡသင္ခန္းစာရဲ႕ ပထမဆုံး အကၡရာ ျဖစ္တဲ့ ``ကႀကီး´`ကုိ စ ေရးခဲ့ ရပါၿပီ။
အသက္ႀကီးလာတာနဲ႕
အမွ် ``ခေခြး´´ေတြ ``ဂငယ္´´ ေတြကုိ ဆက္တုိက္ ေတြ႕လာရဦးမွာပါ။ ဘ၀ဆုိတာ
ဒုကၡ ဆုိတဲ့ အကၡရာေတြကုိ သင္ၾကား ျပဌာန္းထားတဲ့ စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္
ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ ဘယ္သူက ဒီဒုကၡဆုိတဲ့ အကၡရာကုိ သင္ၾကားခ်င္ၾကလုိ႕လဲ။
ဒုကၡတစ္ခုခ်င္းစီနဲ႕ ေတြ႕ႀကဳံရတုိင္း မၿပီးေသးဘူးလား၊ မၿပီးဆုံးႏုိင္ေသးဘူးလားလုိ႕ ညည္းတြားၾကတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။
(၃)
တကယ္ဆုိရင္ ဒုကၡေတြကုိ ရင္ဆုိင္တဲ့နည္းက သိပ္အဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ခက္ခက္ခဲခဲလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
``ကႀကီး´´ဒုကၡနဲ႕ ႀကံဳရင္ ``ကႀကီးကုိ´´ေရးခ်လုိက္၊ ``ခေခြး´´ ဒုကၡနဲ႕ႀကံံဳအခါ `ခေခြး´` ကုိ ေရးခ်လုိက္ရုံပါပဲ။
ဒီလုိပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖတ္သန္းသြားၾကရေအာင္။ ဒါမွ တကယ္လူၾကီး အေတြးျဖစ္ပါတယ္။
(၄)
ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အားလုံးက ညည္းတြားေနၾကတယ္။ စိတ္ပ်က္ေနၾကတယ္။ ေလာကဆုိတဲ့
ေက်ာင္းကုိ မတက္ခ်င္ဘူး ဆုိၿပီး ေက်ာင္းေျပးခ်င္ေနၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဆင္ျခင္မႈရဲ႕ ``နိဂုံး´´က ဘ၀ကုိ နားလည္တတ္ေျမာက္ဖုိ႕ မဟုတ္ပဲ ``သက္ေတာင့္သက္သာ ေနထုိင္ဖုိ႕´` ရည္ရြယ္ထားၾကတာကု္ိး။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တေတြဟာ ......
အသက္ႀကီးေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြပါပဲ။
မင္းခိုက္စိုးစန္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
မွ်ေ၀ေပးလုိ႔ေက်းေက်းေနာ္
ReplyDeleteခုလို လာဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါေနာ္... ကိုယ္တိုင္မေရးတတ္ေတာ့ ႀကိဳက္တာေလးေတြ ကူးၿပီးတင္ထားတာပါ.. :)
Deleteတကယ္ေကာင္းပါတယ္။ ဖတ္ရတာ အရသာရွိတယ္။အားေပးေနမယ္။
ReplyDeleteခင္မင္လွ်က္
အလြမ္းျမိဳ႕